Hüsran Şehrindeki Meçhuller Mezarlığındayım

Ben sana değil kaldırımlara küstüm

Adına Arnavut kaldırımları dedikleri

Arnavut gibi inatçı olduğunu düşündüğüm

Hatta Arnavut biberi gibi acı olan gözde yaş akıtan

Tam ismine layık evet evet tam ismine layık

Her yürüdüğümde yerlere sensiz düşerim

Sen giderken seni düşürmedi kucağıma

İzin verdi gitmene beni soluksuz akşamlara taşıdı

Takılmadı ayaklarına kaldırımlar bir çalı gibi bir diken gibi batmadı ayağına

Yere düşürürken kanatmadı o bal dudaklarını

Kanatmadı o pamuk avuç içlerini

Yüreğimin kanmasına izin verdi

Bense şimdi her kaldırımda yürürken düşüyorum

Üşüyorum ısıtmıyor güneş beni senin gibi

Gözlerimde seherin sabahı doğar akşamlarım olmaz

Sabahın seherinde eser rüzgârlar üşürüm

Gözlerime uykularım dolmadı firar ettiler sen gibi

Ben sana değil kaldırımlara küskünüm ondan üzgünüm

Biliyorum küskün olmam kaldırıma bir zarar vermeyecek

Ama o kızgınlığım firar ederek gitmeni unutturacak diye umuyordum

Ama olmuyor her saniye yüreğime saplanıyorsun

O firari bakışlarınla

Kaldırımlar yollarım güneşim gündüzüm sözlerim olmuş lal

Sığamıyorum ne hasret ne de vuslat gel bende diyor kal

Özlemin beni çekiyor istemsizce uçurumlara

Bağlamışım ayağıma koca bir kaya sürüklenmemek için peşinde

Takılmadı ayaklarına kaldırımlar bir çalı gibi bir diken gibi batmadı ayağına

Yere düşürürken kanatmadı o bal dudaklarını

Kanatmadı o pamuk avuç içlerini

Yüreğimin kanmasına izin verdi

Bense şimdi her kaldırımda yürürken düşüyorum

Üşüyorum ısıtmıyor güneş beni senin gibi

Geride kalanları arıyorum her yer bomboş

Gönlüm diyor delicesine koş

Adım atacak dermanım mı var

Kırılmış ayaklarım kollarım bir umudum var sağlam dipdiri

Yıkarken gönlümdeki kiri biran alıyorum nefes

Ondan sonra sıkışıyor bu sinemdeki kafes saklanıyorum

Saklanıyorum aydınlıkta karanlığa koşuyorum

Belki seni karanlığında bulmayı umuyorum

Ama kayboluyorum kayboldukça unutuyorum seviniyorum

Artık ne yürüyeceğim önümde kaldırımlar var

Ne de bir dünya var

Karanlığım var

Ayağıma bağladım kocaman kaya ve ağırlığı var

Takılmadı ayaklarına kaldırımlar bir çalı gibi bir diken gibi batmadı ayağına

Yere düşürürken kanatmadı o bal dudaklarını

Kanatmadı o pamuk avuç içlerini

Yüreğimin kanmasına izin verdi

Bense şimdi her kaldırımda yürürken düşüyorum

Üşüyorum ısıtmıyor güneş beni senin gibi

Gidenler dönmez biliyorum

Ama bir teselli bekliyorum

Zamanı geriye sarmak çok zor ama hatıralar her an yanımda

İçine girince gezince acı veriyor tıpkı kaldırımlar gibi

Pişmanlıklarınla dolu anı zamanı arıyorum

Belki içine düşmüşsündür de çıkamıyorsundur diye

Çıkmadı önüme rastlayamadım pişmanlıklar şehrine varamadım beklide

Gözlerim son uykuyu arıyor

Ama sensizde uyumak istemiyor kapatamıyor kirpiklerini

Gönlünde kaybettiğin tahtını arıyorum

Azgın sular bu gönlümden daha durgun

Her şeyi kalbime gömüyorum

Kendimi de hüsran şehrinde meçhuller mezarlığına gömüyorum

Artık adresim hüsran şehrindeki meçhuller mezarlığıdır

Arama kaderde sildim yollarını izini bulamazsın

Ben sürünerek buldum yolunu

Anlayacağın bir iz bulamazsın

Belki gazel olursa o yüreğin o kadar hafif

Üzgünlük ve pişmanlıktan kurumuş olarak

Belki rüzgâr seni o zaman savurur istemsizce

Getirir seni bahtımın gülmeyen mezarına

Hüsran şehrindeki meçhuller mezarlığına

Takılmadı ayaklarına kaldırımlar bir çalı gibi bir diken gibi batmadı ayağına

Yere düşürürken kanatmadı o bal dudaklarını

Kanatmadı o pamuk avuç içlerini

Yüreğimin kanmasına izin verdi

Beklide burada sensiz olmam gerekiyordu izin verdi

Beklide her düştüğümde gülüyordur senin gibi

Zevk alıyordur bilinmez

Bense şimdi her kaldırımda yürümüyorum ve düşmüyorum

Üşüyorum da artık ısıtmıyor güneşimde battı benimle

Yalnızlığın var mı yok mu bilmiyorum ama

Benim yalnızlığım sarsın seni buz gibi

Titre üşü ısınma artık bir ömür diyemeyeceğim

Çünkü hala mezarımda yatarken usulca geziyorsun içimde

Hissediyorum ruhum benden ayrı olsa da

Sen hala içimdesin

Eğer gelirsen sağım solum sobe

Artık birazda sen ebe ol ben saklanayım

Mehmet Aluç / Âşık Gülveren